نفوذ بریتانیا بر شیخ نشین های خلیج فارس ، این نتیجه را همراه داشت که قدرت را از رهبران قبیله های حاشیه ساحل به رهبران قبیله های مرکزی انتقال می داد . قواسیم گروهی از قبایل ساحلی بودند که بعد از شکستشان گروهی از قبیله های مرکزی رقیبشان که بنی یاس نامیده می شدند ، به قدرت رسیدند .
مردان قیبله بنی یاس یا دامدارانی چادرنشین بودند یا در مرغزارها کشاورزی می کردند . شیخ های قبیله بنی یاس از مقرشان در مرغزار لیوا بر ابوظبی حکومت می کردند . در سال 1761 اکتشافات آب شیرین در جزیره ابوظبی امکان ایجاد یک زستگاه دائمی را فراهم کرد .برخی از قبیله های بنی یاس از این فرصت استفاه کردند و به ماهیگیری و تجارت صدف مشغول شدند . بنی یاس حکومت را تا مرغزار بوریمی نیز گسترش داد .دراواخر قرن نوزدهم موفقیت بنی یاس ابوظبی را به قدرت برتر در میان شیخ نشین های خلیج فارس تبدل کرد .

حتما بخوانید : تاریخ امارات – زندگی قبل از نفت

در ضمن ، شیخ های قواسیم نیز به حفظ پایگاه خود در بخش های شمالی شیخ نشین های خلیج فارس ادامه دادند . به دلیل این که در کوهستان های ناهموار ، آن ها می توانستند حملات بنی یاس را دفع کنند و از نظر نظامی بر بنی یاس تسلط بیایند . چندین قبیله زیر مجموعه قواسیم با قبیله های دیگر جنگیدند و بر شارجه ، راس الخیمه و روستاهای دبا و کلبا که در ساحل دریای عمان قرار داشت تسلط یافتند .
بعدا چندین قبیله از قبایل بنی یاس به رهبری مکتوم بن بوتی از این قبیله بزرگ جدا شدند و به همسایه خود یعنی دبی حمله کردند . این حمله موفقیت آمیز بود و بر خلاف تهدیدهایی که از طرف بنی یاس و قواسیم وجود داشت ، شیخ نشین جدید دبی خطر را از سر گذراند و با وجود بندرگاه های طبیعی اش به مرکز تجاری برتر در منطقه تبدیل شد . در اوایل قرن بیستم ، بعد از سال ها رقابت و تنش ، پنج امیرنشین نسبتا آرام اوظبی ، دبی ، شارجه – که در آن زمان با راس الخیمه متحد شده بود – ام القیونین و عجمان شکل گرفت .