ترکیه در داخل کشور نیز مانند خارج از آن با دشمنان خود می جنگید . مسیحیان ارمنی هزار و پانصد سال در شمال آسیای صغیرزندگی کرده و با روسیه هم  مرز بودند . در دوران جنگ بسیاری از آنان با امید به کمک روسیه به ارمنستان برای کسب استقلال با این کشور متحد شدند . هزاران ارمنی در ارتش روسیه می جنگیدند و دیگر ارمنی ها نیز در داخل ترکیه به اجرای حملات پارتیزانی مشغول بودند . دولت عثمانی دستور اخراج همه ارمنی ها را به سوریه و عراق صادر کرد . به زودی اخراج آنها به کشتار ارامنه تبدیل شد .

حتما بخوانید : تاریخ ترکیه – تخستین امپراتوری ترکیه

قبایل کوه نشین با تشویق دولت به زنان ارمنی تجاوز می کردند یا آن ها را می ربودند . مردان ارمنی شکنجه و کشته می شدند . یک گروه هجده هزار نفری که بیشتر زنان وکودکان را دربر می گرفت مجبور شده بودند که هفتاد روز در بیابان پیاده روی کنند . همه لباس های آنان دزدیده شده بود ، مرتبا کتک می خوردند و روزهایی را بدون آب و غذا سپری می کردند . تنها 150 نفر از این راهپیمایی جان به در بردند . بیشتر تاریخ نگاران برآورد می کنند که بین هشتصد هزار تا یک میلیون ارمنی در این دوران کشته شدند یا بر اثر ابتلا به بیماری یا از گرسنگی از میان رفتند . سیاستمداران ترک مسئولیت این کشتار را نمی پذیرفتند و مردم هنوز درباره این موضوع که چه کسی دقیقا فرمان کشتار را صادر کرده ، با هم بحث می کردند . طلعت پاشا در یکی از سخنرانی های خود در سال 1918 گفت : (( در جنگی که به معنای زندگی یا مرگ کشور بود ، نمی توانستیم از گناه کسانی که امنیت ارتش را به مخاطره می انداختند ، بگذریم … مسلما بسیاری از بی گناهان نیز در این میان جان خود را از دست داده اند .)) و به این ترتیب به برخی از گناهان دولت اعتراف کرد .