هرچند مردم تایلند به اندازه سرزمینشان متنوع و گوناگونند ، هویت ملی واحد و محکمی دارند . آنها چه فروشنده باشند ، چه شالیکار یا بانکدار ، چه والدینشان متولد تایلند باشند چین ، همگی خودشان را (( تای )) می نامند. منظور آنها از این تعریف دو مفهوم در بر دارد : اولا ، هویت محکم از این نظر که شهروند تایلندند ، پیوندی که طبق رسوم تایلندی پیوند وفاداری بین پادشاه و مردم را تقویت می کند . ثانیه ، آنها به زبان مشترک تایی صحبت می کنند و یک فرهنگ مشترک دارد. هرچند هویت فردی تحت عنوان تای پدیده نسبتا جدیدی است ، این هویت ملی ریشه در تاریخ قدیمی این کشور به خصوص تولد پادشاهی های کوچک دارد که در این منطقه بین قرن هشتم و دهم توسط مهاجرانی از جمله مون ها ، تای ها ، خمر ها به وجود آمدند.

مهاجران ابتدایی تایلند

تاریخ کهن تایلند تا حد زیادی ناشناخته است. بسیاری از صاحب نظران معتقدند که مردمان جنوب شرقی آسیا از حدود چهل هزار سال پیش ، در اغلب قسمت های این منطقه که بخش عظیمی از چین امروزی را نیز شامل می شود سکونت گاه های دائمی داشته اند. حتی در خود تایلند هم ، در منطقه ای در شمال شرقی کشور در نزدیکی بان چیانگ ، باستان شناسان بقایایی به دست آورده اند که بر کشت برنج ، سفالگری و آهنگری دلالت دارد و متعلق به چند هزاره قبل از میلاد مسیح است. بین ده تا نه هزار سال قبل ، به دلایلی نا معلوم ، این مردم نسبتا همگون پراکنده شدند. این مهاجرت و جدایی طی سال ها سبب ایجاد تفاوت های فرهنگی و زبانی بین این مردم شده است.

یکی از مهاجران ابتدایی تایلند که در تایلند امروز سکونت گزیدند خمر ها بوده اند. آنها طی سالها در جنوب شرقی آسیا پراکنده شدند و در قرن نهم در طول خط ساحلی از رود ایراوادی تا رود مکونگ ، که امروزه در میانمار و شمال تایلند قرار دارد ، سکنی گزیدند. ( خمر ها بعدها یک تمدن قدرتمند در کامبوج امروزی پدید آوردند) خمر ها شالیکاران زمین های پست بودند و در دهکده هایی با خانه هایی از نی و کاهگل که روی تیرهای بلند بنا شده بود ، زندگی می کردند. خمر ها به شدت تحت تاثیر مبلغان هندی و پیرو مذهب هندو بودند. مذهب هندو مکتب چهار هزار ساله ای است که طبق آن کیهان از خدایان و ارواح متعددی پر شده است.

حتما بخوانید : تاریخ تایلند – واحدهای حکومتی میوآنگ

با وجود این ، خمر ها تحت تاثیر مبلغان بودایی هم بوده اند. در تمدن خمر ها دو شاخه اصلی به وجود آمد. یمی از آنها تراودا بودیسم است که بیشترین پیروان را در آسیای شرقی دارد و اغلب تایلندی ها بودایی نیز پیرو این آیینند. در این آیین ، رنج کشیدن اجتناب ناپذیر است و از تمایلات انسانی ناشی می شود. بئدایی ها بار دارند بخشی از این درد و رنج ، از یک چرخه تولد های مکرر ناشی می شود که سبب می شود تمام افراد تعالی یابند (تناسخ). با وجود این ، آنها معتقدند که چرخه ی تولدهای مکرر را می توان با کاستن از تمایلات انسانی از طریق مراقبه و اخلاق متوقف کرد.

مون ها ، از دیگر مهاجران ابتدایی تایلند ، نیز به خمر ها پیوستند. این گروه در قرن تهم و دهم در مناطقی که امروزه میانمار [برمه] نام دارد و نیز در شمال تایلند جوامعی را پدید آوردند که شهر امروزی چیانگ مای را هم شامل می شود. مون ها ، که از نظر نژادی شبیه دیگر مردمان آسیای جنوب شرقی اند ، شالیکار بودند و ایلت هایی تاسیس کردند که تاثیر هندی ها بر آنها آشکار بود ، به خصوص در زمینه پذیرش شاهان به جای خدایان. مون ها هم مثل همر ها کاملا آیین بودایی را پذیرفته بودند و باور بر این است که آنها اولین مردمانی بودند که در جنوب شرقی آسیا مذهب بودایی تراودا را قبول کردند.

صاحبنظران یکی از پادشاهی های اولیه مون ها به نام دواراواتی را مسئول تشکیل اساس فرهنگ بودایی در جنوب شرقی آسیا می دانند. هرچند تاریخ دواراواتی ها مهم است ، به نظر می رسد این پادشاهی طی قرن ششم به وجود آمده باشد. بقایای تمدن دواراواتی ها شامل پیکره ها و معابد بودایی است. همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می دهد دواراواتی ها به کار تجارت بین کامبوج و برمه و نیز بین خلیج تایلند و شمال ویتنام مشغول بوده اند.

آخرین گروه مهاجران یعنی نژاد تای ابتدا در چین امروزی سکنی گزیدند و بسیازی از آن ها هنوز هم در چین زندگی می کنند. در واقع ، اولین پادشاهی تای در چین تاسیس شد. این پادشاهی تحت عنوان (( نان جائو )) در سال 650 بنیانگذاری شد که با امپراتوری چین روابط دوستانه ای داشت. اما در سال 1253 ، قوبیلای خان مغول نان چائو را فتح کرد و امپراتوری وسیعی پدید آورد که چین را هم شامل می شد. البته قبل از حمله مغول ها هم تای های خارج از نان چائو از طرف همسایگانی چون ویتنام و چین تخت فشار بودند ؛ ویتنامی ها و چینی ها ، که رقیب یکدیگر بودند ، در پی گسترش مناطق تحت سلطه خود به تای ها فشار آوردند و بسیاری از تای ها به سمت جنوب مهاجرت کردند.

مهاجرت تای ها که دست کم در اوایل سده هفتم شروع شد ، چندین قرن ادامه یافت . مهاجران اولیه تای ترجیح می دادند در دره های رودخانه ها ، در قسمت های بدون سکنه ، زندگی کنند ، مانند زمین هایی که در چین برای سکونت برگزیده بودند. این مطلب ظاهرا تا حد زیادی به دلیل اتکای قوم تای بر کشت برنج بوده است. تای ها با سکونت در چنین مناطقی نیاز آب فراوان برای کشت برنج را برآورده می کردند.