ابوظبی پایتخت امارات متحده عربی می باشد. گرچه مرزهای بین المللی آن مورد بررسی قرار گرفته است، مسلما بزرگ ترین کشور بین هفت کشور عضو آن بوده، که بیش از سه چهارم از کل فدراسیون را تشکیل داده است. ذخایر نفتی غنی آن، شاخصه ای به عنوان یکی از دو کشور با ثبات امارات است. ابوظبی روبه روی خلیج فارس بوده و در حدود 260 مایلی (450 کیلومتر) از شمال آن تا خلیج فارس فاصله است. سواحل خلیج دارای مناطق نمک شور زیاد و جزایر دریایی بی شماری می باشد. ابوظبی (از غرب) با قطر، (از جنوب) با عربستان سعودی و عمان، و پیش از این (از شرق) با مسقط و عمان مرز دارد. داخل آن با دبی احاطه شده و مرز کوتاهی با الشریقه دارد.

از قرن هجدهم قبیله ای از فاتح عالم بنو یاس به قدرت رسید، اولین مقر آنها در لویوا (الجیو) بود. در سال 1761 چاه های آب آشامیدنی در محل شهر ابوظبی در قسمت ساحلی پیدا شد، و آنها از سال 1795 مرکز فرمانروایی خود را در آنجا بنا کردند. از آنجایی که رقبای سنتی ابوظبی، دزدان دریایی قواسیم (Qawāsim) از شیخ سلطنتی الخیمه و الشریقه بودند و به دلیلی اینکه دزدان دریایی دشمن سلطان مسقط و عمان بودند، حاکمان ابوظبی در ابتدا با سلطان سلطنت متحد شدند. با این حال در قرن نوزدهم، اختلافات سرزمینی بین ابوظبی ، مسقط و عمان، و همچنین بین قدرت وحابی نجد، اقوام پادشاه حاکم فعلی عربستان سعودی گسترش یافت. این مناقشات منجر به اختلافات مرزی شد، که بیشتر آن هنوز حل نشده است.

با اینکه دولت دزدان دریایی در نظر گرفته نشده است، ابوظبی قرارداد جمعی صلح عمومی (1820)، آتش بس دریایی (1835) و ارتش دائمی دریایی را امضا کرده است. با شرایط توافق ویژه 1892، امور خارجی آن تحت کنترل بریتانیا قرار گرفت. در طول حکومت طولانی شیخ زید بن خلیفه (1855-1908)، ابوظبی قدرت برتر سواحل مرزی بود، اما در اوائل قرن بیستم، الشرق و دبی آن را از میدان خارج کردند. هنگامی که بریتانیا پیشنهاد جدا شدن از خلیج فارس (در سال 1968) را داد، ابوظبی همراه با سایر کشورهای حاکم، بحرین و قطرمذاکره کرد تا یک فدراسیون متشکل از 9 عضو را تشکیل دهند. با این وجود، دو دولت پس از آن بلافاصله مستقل شدند (1971)؛ بریتانیا معاهدات پیشین خود را با کشورهای حاشیه ای لغو کرد و امارات متحده عربی جدید که ابوظبی یک عضو پیشرو آن است، به وجود آمد. (شهر) ابوظبی به مدت پنج سال پایتخت موقت امارات متحده عربی بود؛ وضعیت آن چندین بار تمدید شد تا زمانی که در اوایل دهه 1990 پایتخت دائمی آن شد.

اساس اقتصادی ابوظبی به شدت به تولید نفت خام بستگی دارد. نفت در سال 1958 در ناحیه زیردریایی ام الشایف کشف شد، که در عمق حدود 9000 فوت (2750 متر) دریا قرار دارد. این نفت از طریق یک خط لوله زیردریایی به جزیره داس (Das) که قبلا ویران شده بود ارسال می گردد و حدود 20 مایل (32 کیلومتری) در غرب، جایی که ترمینال تانکر اصلی دریایی امارات به همراه ایستگاه فضایی، کارخانه مایع سازی گاز و امکانات فرعی، ساخته شده است پمپاژ می شود، صادرات آن در سال 1962 آغاز شد. محصولات اصلی ساحلی، از مناطق موربان و بوهسا، مراکزی در بخش مرکزی ایالات قرار دارند و در حدود 25 تا 40 مایل (40 تا 65 کیلومتری) ساحل می باشند. خطوط لوله این اتصالات را با یک ترمینال ساحلی به شمال غربی جبل الخانا متصل می کند. دیگر زمین های ساحلی در روق الزوکوم (Zukum shoal، شمال غربی شهر ابوظبی) است و توسط خط لوله زیردریایی به جزیره Das در ام الله در شمال (شهر) ابوظبی متصل شده است. کل ذخایر نفتی این کشور حدود یک دهم کل ذخایر جهان محسوب می شود.

حتما بخوانید : امارات متحده عربی – کوچک و ثروتمند

درآمد حاصل از درآمدهای نفتی و سرمایه گذاری های خارج از کشور ابوطبی، یکی از بالاترین سرانه درآمد در جهان می باشد، که فرصتی برای سرمایه گذاری هایی که در پروژه های ساختمانی بزرگ و توسعه فرهنگی مترمکز هستند را می دهد. در آغاز قرن بیست و یکم، ابوظبی تمرکز اصلی خود را بر ایجاد مراکز فرهنگی شبکه ای در سطح جهانی برای ترویج گردشگری و جلب و حفظ ساکنان، قرار داد. از این رو قصد دارد تا جزیره ای به مساحت 10 مایل مربع (27 کیلومتر مربع) را به عنوان یک مرکز فرهنگی و گردشگری با تعدادی موزه (از جمله شعبه ای از موزه گوگنهام نیویورک) توسعه دهد، با قرادادی بحث انگیز با دولت فرانسه، علاوه بر ارائه تخصص و وام دادن به کارهای آن، موافقت کرد تا نام لوور را به مدت 30 سال به یکی از موزه های هنر نوپای آن بدهد. پس از تقریبا یک دهه تاخیر، موزه لوور ابوظبی در سال 2017 در ساختمانی که توسط یک معمار فرانسوی به نام ژان نوول طراحی شده است، افتتاح گردید. این یکی از اولین نهادهای برنامه ریزی شده ای بود که به پایان رسید. با وجود تحولاتی در بحث ها، مدیریت زیر سازی برای رشد امارات به قصد تسریع و تقویت یک مرکز بین المللی می باشد.

علاوه بر توسعه داخلی، ابوظبی بخشی از ثروت خود را به ایالات نزدیک خود در امارات متحده عربی، به کشورهای دیگر در جهان عرب و کشورهای در حال توسعه دیگر، می دهد. یک مرکز تحقیقاتی زمین شناسی در العین در داخل کشور به منظور بهبود روش های رشد سبزیجات، تاسیس شده است. همچنین ابوظبی دارای تعدادی مراکز تحقیقاتی در زمینه حیات وحش خشکی و دریا می باشد.

ابوظبی توسط فرودگاه بین المللی ابوظبی، که در اوایل قرن بیست و یکم گسترش چشمگیری داشته است، پذیرای مسافران می باشد؛ بندر زید یکی از مهم ترین مراکز حمل و نقل  و همچنین بندر اصلی حمل و نقل امارات است. تعدادی از دانشگا های امارات در ابوظبی می باشند، از جمله دانشگاه امارات متحده عربی (سال تاسیس 1976)، دانشگاه ابوظبی (سال تاسیس 2003) و همچنین شعبه ای از سوربن (سال تاسیس 2006) که دوره هایی از زبان فرانسه را ارائه می کند و و مطابق استاندارد های دانشگاهی سوربن فرانسه می باشد.