بر اساس بعضی برآورد ها ، ترکیه تقریبا دارای ده هزار آواز و رقص عامیانه و بومی است . در مناطق روستایی رقص در ترکیه و آواز در کنار آن برای هر حادثه همچون تولد ، ازدواج ، جشن و مرگ ، بذافشانی زمین و برداشت محصول دارای نوع ویژه ای است . بعضی آوازها بیانگر عشقی رویایی ، میهن دوستی ، آرزوی حاصلخیزی و تمنای خوشبختی است . رقص در ترکیه برای هر محلی خاص خود است که شاید در طول صدها سال در اجرای این رقص ها دگرگونی ایجاد نشده باشد . مردم برای اجرای این رقص ها لباس های ویژه ای که هر کدام یک اثر هنری به شمار میرود ، به تن می کنند . حتی جوراب های آنان با طرح هایی بافته شده است که معانی پنهانی را بیان می دارند . دولت از برگزاری کلاس های آموزش رقص جوانان حمایت می کند ، و بدین ترتیب این رقص ها هیچ گاه فراموش نخواهد شد .
دراویش چرخنده [ رقص سماع ] به اجرای رقصی می پردازند که با مفهوم اروپایی رقص متفاوت است . درویش ها صوفیان مسلمان بودند و این فرقه خاص [ مولویه ] در قرن سیزدهم پایه گذاری شد . دراویش چرخنده بر این باورند که با این رقص آیینی می توانند پروردگار را بهتر بشناسند . آنان برای دقایقی بسیار به دور خود می چرخند تا به عالم خلسه فرو بروند . هدف آنان از این رقص پذیرش عشق پروردگار است . پس از پایه گذاری جمهوری فعالیت درویش ها ممنوع شد . اما در سال های اخیر آنان بار دیگر اجازه یافته اند تا به اجرای مراسم خود بپردازند . آنان قباهای بلند و سفیدی می پوشند که نماد کفن است و کلاه های قرمز مخروطی شکل بر سر می گذارند که نماد سنگ قبر است . هنگامی که آنان همراه با موسیقی نی و کمانچه و دهل می چرخند ، می کوشند تا نیرویی را که موجب چرخش جهان می شود ، هدایت کنند . در جریان اجرای این رقص آیینی آنان رداهای سیاه رنگی که نماد مزار است از تن بیرون می آورند ، و به صورت آیینی قبر خود را ترک می گویند و از قید و بندهای مادی می گسیاند .
یکی دیگر از گونه های باستانی رقص در ترکیه که امروز هم رایج است ، رقص ارینتال نام دارد که در غرب با نام رقص شرقی یا رقص شکم معروف است . رقص شکم در خاورمیانه نمایانگر زیبایی و آفرینندگی زنانه است . در طول قرن ها زنان در جشن ها یا گردهمایی های غیر رسمی به اجرای رقص ارینتال برای یکدیگر می پرداختند . حرکت موجی شکل موجب تقویت عضلات لگن خاصره می شد و تقویت این عضلات نیز زایمان را آسانتر می کرد . در هنگام وضع حمل یک زن ، زنان فامیل می رقصیدند تا به صورت نمادین به تولد کمک کنند . امروز رقاصان حرفه ای گاهی در رستوران ها و باشگاه ها برای جهانگردان برنامه اجرا می کنند ، و دیگر زنان هنوز برای سرگرمی با دوستانشان می رقصند .