ساکنان اولیه تایلند به سرعت واحد های حکومت منطقه ای را تحت عنوان میوآنگ تشکیل دادند که معنای آن تقریبا (( مدیریت )) (( منطقه )) یا (( شهر )) است. تایلندی ها نظام میوآنگ را برای ساماندهی سیاسی از چینی ها آموخته بودند و هنگام مهاجرت به جنوب ، این نظام را هم با خود همراه بردند. میوآنگ ها یا پادشاهی های کوچک معمولا در دره رودخانه ها پدید می آمدند و جائو میوآنگ ها رئیس منطقه یا اربابان آن ناحیه بودند. گاهی اوقات چند میوآنگ تحت رهبری یک جائو میوآنگ متحد می شدند ، ولی گاه نیز میوآنگ های مختلف با هم ائتلاف می کردند.
حتما بخوانید : تاریخ تایلند – خمرها در تایلند
جوامع اولیه تای حول محور کشاورزی می گشتند و مزارع خانوادگی قلب این جوامع کوچک به شمار می آمدند. خانواده ها برنچ و سبزی می کاشتند ، گاو پرورش می دادند ، ماهیگیری و شکار می کردند و خودشان لباس هایشان را درست می کردند. آنها هنگام درو به یکدیگر کمک می کردند و بزرگان روستا به حل درگیری ها و منازعات می پرداختند. این دهکده ها به دلایل مختلف ازجمله دفاع از روستا تحت حکومت یک میوآنگ با هم متحد می شدند. هر چند این جوامع بالقوه جنگ طلب نبودند ، میوآنگ می بایست همیشه در برابر حملات احتمالی آماده می بود. مثلا در سده های اول بعد از میلاد ، هنگامی که امپراتوری های پین و ویتنام در صدد توسعه قلمروشان بودند ، تای های اولیه اتحاد تحت رهبری قدرتمندترین دهکده یا خانواده را مفید می دانستند ، زیرا می توانستند جهت تسلیح و تامین سرباز از منابع آن استفاده کنند. در مقابل روستا نشینان نیز از پرداخت مالیات به جائو میوآنگ به شکل نیروی کار ، تولیدات محلی یا صنایع دستی خشنود بودند.
