با وجود صلح نسبی حاکم درمیان شیخ نشین های خلیج فارس ، باز هم رفاه اقتصادی برای بیشتر مردم خلیج فارس تامین نشد . در واقع ، فقر – به دلیل وقایع دهه سی که صنعت مروارید را فلج کرده بود – بیشتر و بیشتر شد . اولا به دلیل رکود اقتصادی جهان که در سال 1929 آغاز شد . تقاضا برای اشیا گرانبها مثل مروارید کاهش یافت ؛ علت دیگری که اثر بلند مدتی همراه داشت این بود که ژاپنی ها روشی برای پرورش صدف و در نتیجه مروارید ، در آب های کم عمق ابداع کردند که نیاز به غواصی دشوار در آب های عمیق را از بین می برد . علاوه بر این ، مروارید را می شد با قیمت کمتری فروخت ؛ درنتیجه ، معیشت آن ها با افت قیمت مروارید فلج شد و بسیاری از مردها به کشورهای همسایه مثل کویت ، بحرین ، قطر و عربستان سعودی مهاجرت کردند تا شاید در مناطقی که احتمال کشف نفت بالا است شده ، کار پیدا کنند .
در اواسط دهه سی شیخ نشین های خلیج فارس در صدد بهره برداری از مکان هایی که حدس می زدند دارای ذخایر نفت باشد ، برآمدند . در سال 1937 شیخ سعید حاکم دبی به شرکت امتیاز انحصاری نفت خام با مسئولبت محدود ( Petroleum Concession Ltd ) امتیاز کشف نفت در امارات را داد . همان سال شارجه نیز امتیاز مشابهی را به همین شرکت داد . رهبران راس الخیمه ، ابوظبی و عجمان هم همین کار را دنبال کردند . این قرارداد دو اثر فوری داشت . اولا چون این قراردادها به نام شیخ های قبیله ای بسته می شد ؛ قدرت شیخ به شدت افزایش می یافت . ثانیا قراردادها سوالاتی درباره مرزهای هر شیخ نشین مطرح می کرد ؛ چون لازم بود که شرکت های نفتی بدانند که در قلمرو چه کسی برای نفت مته می زنند . در نتیجه ، یک سلسله جنگ ارضی بین شیخ نشین های امارات ( به خصوص ابوظبی و دبی ) و همچنین شیخ نشین های امارات و کشورهای همسایه مثل عربستان سعودی پدید آمد . باوجود این ، شروع ناگهانی جنگ جهانی دوم در سال 1939 برنامه های اکتشاف نفت را قطع کرد و حل مشکل ارضی را به تعویق انداخت .
حتما بخوانید : سیاست و اقتصاد امارات – دولت فدرال امارات
بعد از اتمام جنگ در سال 1945 بریتانیا کمک کرد و نزاع بین شیخ نشین ها را حل و فصل کرد و به فعالیت های مته زنی برای کشف نفت در امارات سرعت بخشید . در سال 1951 نیز ، نیروی امنیتی در شارجه تشکیل داد که نگهبانان شیخ نشین های عمان ( Trucial Oman Scouts ) نامیده می شد . هدف این گروه امنیتی حفظ صلح در خلیج فارس و همچنین تامین امنیت کارگران حفر چاه نفت بود در سال 1952 بریتانیا برای کمک به متحد کردن شیخ هایی حاکم، شورای شیخ نشین های خلیج فارس ( TSC : Trucial States Council ) را تشکیل داد – که از هر هفت امیرنشین ، از جمله فجیره و راس الخیمه ، نماینده داشت . گرچه این شورا فقط نقش مشاوره ای داشت ، مکانی فراهم می کرد تا حاکمان بتوانند برای بررسی موضوعاتی که همه آن ها را تحت تاثیر قرار می داد ، دور هم جمع شوند .
کمی بعد از تشکیل شورای شیخ نشین های خلیج فارس اتفاقی افتاد که وضعیت اقتصادی چند امیرنشین خلیج فارس را به شدت تغییر داد . درسال 1959 بعد از چندین تلاش ناموفق ، اولین چاه بزرگ نفت از سواحل ابوظبی فوران کرد . تا سال 1963 این چاه درآمد قابل توجهی برای این امیرنشین حاصل کرد . چاه های نفتی دور از ساحلی که بعدا حفاری شد از ذخایر نفتی غنی تری برخوردار بودند . بعدا در امیرنشین های مجاور نیز نفت کشف شد . در سال 1960 یک ذخیره نفتی بزرگ در دبی کشف شد که ثروت قابل توجهی را تا سال 1970 برای دبی به ارمغان آورد . نفت بعدا در دو منطقه دیگر شارجه و راس الخیمه نیز کشف شد که درآمد نفتی شارجه تا سال 1975 و راس الخیمه تا سال 1984 از آن ها به دست می آمد . امیرنشین های عجمان ، ام القیونین و فجیره امتیاز اکتشاف نفت را واگذار کردند اما نفت در این منطقه کشف نشد .
