چون زنان مسلمان به صورت سنتی در اجتماع حضور نمی یافتند ، در دوران امپراتوری عثمانی اجرای عمومی رقص و نمایش چندان مرسوم نبود . رقص اصولا یک فعالیت خصوصی بود و در میان اعضای خانواده اجرا می شد . در دوران جمهوری ترکیه از زنان و مردان در اجرای رقص و نمایش حمایت شد . بنابراین در قرن بیستم رقص و نمایش در ترکیه گسترش یافت . امروزه اپرای کشور و گروه های باله به اجرای برنامه در سراسر کشور می پردازند .
تئاتر در رقابت با تلویزیون و ویدئو متحمل آسیب می شود ، اما هنوز هم به ویژه در استانبول حضور دارد . گروه های تئاتری به اجرای نمایش های درام و کمدی سنتی و نوین و نیز اجرای آثار مشهور اروپایی از جمله آثار ویلیام شکسپیر می پردازند . گرچه در دوران امپراتوری عثمانی نمایش زنده به ندرت اجرا می شد ، اما نمایش سایه بازی در آن دوران بسیار رایج بود . عروسک های این نمایش را از پوست حیوانات می سازند و با رنگ های روشن رنگ آمیزی می کنند . نور چراغ تصویر عروسک را بر صفحه سیاه و سفید بین عروسک و تماشاگر منعکس می کند .
بیشتر نمایش های سایه بازی خنده دارند . دو شخصیت اصلی این نوع نمایش ، قاراگوز و حاجیوات ، معمولا با هم مشاجره می کنند . در دوران عثمانی ظرافت طبع آن دو تماشای نمایش را سرگرم کننده و هجو سیاسی نمایش را که به انتقاد ز سلطان می پرداخت پنهان می کرد . داستان های این گونه از نمایش به جای درونمایه های دینی و سنتی به کاوش در زندگی روزمره می پرداختند . نمایش سایه بازی رو به فراموشی است ، چرا که امروزه تعداد کسانی که مایلند وقت زیادی را برای ساخت عرسک ها و یادگیری عروسک گردانی سپری کنند بسیار اندک است . دولت می کوشد تا با برگزاری مسابقات سالانه سایه بازی و نمایش سنتی ترکی این بخش از میراث دوران عثمانی را حفظ کند . شاید هنرمندان ترک در جستجوی صورت های هنری تازه باشند ، اما ترکیه نمی خواهد سنت های فرهنگی خود را از دست بدهد .
