با وجود توسعه میوآنگ ها توسط تای های مهاجر ، تای ها خود به صورت دسته دسته و در گروه های جدا از هم در کناره رودخانه ها در سراسر منطقه پراکنده شده بودند. به علت این جدایی ، تای ها در بربر خمر ها که تحت رهبری پادشاهشان جایاوارمان دوم حمله ای همه جانبه ترتیب داده بودند ؛ قدرت مقابله نداشتند. جایاوارمان دوم در اوایل قرن نهم حکومتی تاسیس کرد و آنگکور را پایتخت حموکتی خود قرار داد. امپراتوری خمر ها به سرعت گسترش یافت و کنترل بخش عظیمی از تایلند امروزی را به دست گرفت . خمرها برای حفظ سلطه بر مناطق مختلف امپرانوری رو به گسترش خود ، حکمرانانی در مناطق مهم منصوب کردند. این حکمرانان با کارگزاران دیگری از جمله ماموران مالیات ، قضاوت و کارشناسان حقوقی همکاری می کردند. به علاوه ، خمر ها پایگاه های نظامی هم تاسیس کردند.

پادشاهی آنگکوری نفوذ زیادی در منطقه یافت و تاثیر خود را بر هنر ، زبان و مذهب بر جای گذاشت . همر ها در مناطق حاشیه ای امپراتوری از حمله تایلند موسسات مذهبی متعددی برپا کردند . بسیاری از تای ها به اجبار در ساخت و نگهداری معابد بودایی شرکت کردند و در عوض از معافیت های مالیاتی و نیز معافیت از خدمت نظامی برخوردار شدند. این معابد دو هدف داشتند . اولا نمایشی ظاهری برای بزرگداشت اله بوداییان بود و ثانیا راهی بود برای پیوند جوامع با جایاوارمان دوم ، پادشاه آنگکوری ها

حتما بخوانید : تاریخ تایلند – واحد های حکومتی میوآنگ

ظهور خوشبختی

تایلند با وجود اثرات متحیر کننده خمرها هیچگاه هویت یکپارچه ای نیافت ، تا وقتی که رئیس یکی از قبایل تای در سال 1238 ، در بخش شمالی دشت های مرکزی شورشی موفقیت آمیز را هدایت کرد. تای ها خسته و بیزار از حکومت خمر ها و مالیات هایی که مجبور بودند به آنگکور بپردازند ، تحت رهبری آن رئیس قبیله حکومت خمر ها را ساقط کردند و اولین پادشاهی مستقل را با نام سوخوتای به معنی (( ظهور خوشبختی )) بنا نهادند.

قبل از این شورش ، تعدادی پادشاهی کوچک تای وجود داشت که همگی در خدمت امپراتوری خمر بودند. اما در سال 1238 ، دو شاهزاده تای به نام های کان بانگ کلانگ تائو و کان فا مونگ با هم متحد شدند و سپاه خمر را دز نزدیکی سوخوتای – پایتخت یکی از ایالت های امپراتوری آنگکوری – شکست دادند. این دو شاهزاده تصمیم گرفتند سوخوتای را پایتخت کشور جدید و مستقل خود کنند و کان بتنگ کلانگ تائو اولین پادشاه سوخوتای شد و عنوان ایندرادیتیا به معنای (( پادشاه نور )) را گرفت . قلمرو این پادشاهی تا پس از مرگ پادشاه سری ایندرادیتیا در سال 1275 ، منطقه نسبتا کوچکی را شامل می شد.

جانشینی پادشاه نوارثی بود. با وجود این ، اولین پسر ایندرادیتیا در جوانی مرد و به همین دلیل پسر دومش ، بانگ موآنگ ، به پادشاهی رسید. اما او نیز در سال 1275 در گذشت و تخت پادشاهی به رامخامهنگ سومین پسر ایندرادیتیا رسید که به رامای شجاع معروف است.