همانطور که در مطالب قبلی خواندید بریتانیا خود را در امارات کنار کشید. ، بر خلاف پیش بینی های شوم ، شیخ نشین های خلیج فارس به رهبری شیخ زائد حاکم ابوظبی و شیخ راشد حاکم دبی به امید متحد شدن با یکدیگر وارد مذاکره شدند و شروع کار را برای استقلال امارات متحد عربی را به وجود آوردند . اولین دستاورد این مذاکرات قراردادی بود که در هجدهم فوریه 1968 بین زائد و راشد به منظور تشکیل یک فدراسیون منعقد گردید . شیخ نشین های همسایه نیز برای پیوستن به آن ها دعوت شدند . در ابتدا دو شیخ تشکیل یک فدراسیون نه نفره را پیشنهاد کردند که هفت عضو آن از هفت امیرنشین و دو عضو دیگرش را کشورهای قطر و بحرین بودند . هر نه نفر در جلسه ای گرد هم آمدند و فورا با قرارداد 1968 دبی ، مبنی بر تشکیل یک فدراسیون ، موافقت کردند . با وجود این ، سرانجام قطر و بحرین تصمیم گرفتند که دولت های مستقلی شوند ، امیرنشین راس الخیمه در پیوستن به فدراسیون پیشنهادی تردید کرد و در قرارداد ، با مواد قانون بودجه و هیئت نمایندگی مخالفت کرد .

حتما بخوانید : تاریخ امارات – کناره گیری بریتانیا در امارات

شش امیرنشین باقیمانده طرح تشکیل فدراسیون را پیگیری کردند و در هجدهم ژوئیه 1971 ، به طور رسمی ، تشکیل این فدراسیون را اعلام کردند . متن اعلامیه به این شرح بود : (( در پاسخ به آرزوی مردم عرب این منطقه ، ما حاکمان ابوظبی ، دبی ، شارجه ، عجمان ، ام القیونین و فجیره تصمیم گرفته ایم که یک دولت فدرال به نام امارات متحد عربی تشکیل دهیم .)) در دوم دسامبر 1971 یک روز بعد از اینکه بریتانیا قراردادش را با آن ها فسخ کرد ، این شش امیرنشین اعلامیه رسمی استقلالشان را اعلام کردند . هر کدام از امیرنشین ها پذیرفتند که ده درصد از درآمد خود را صرف بودجه دولت فدرال کنند . شیخ زائد به عنوان رئیس کشور انتخاب شد و شیخ راشد به عنوان معاون رئیس کشور ، و شیخ مکتوم بن راشد ، ولیعهد دبی ، نیز به نخست وزیری منصوب شد . اندکی بعد در فوریه 1972 دولت راس الخیمه نیز تصمیم گرفت که به این فدراسیون بپیوندد ؛ بنابراین ، هفت عضو این اتحادیه کامل شد و کشور جدید امارات متحد عربی متولد شد .