نقش ایران در امارات به عنوان کشوری قدرتمند در منطقه قابل چشم پوشی نیست. در تاریخ نه چندان طولانی امارات متحده عربی نقش ایران در امارات بسیار حائز اهمیت است

دقیقا بعد از صدور اعلامه اتحاد در ژوئیه 1971 ، ایران با  استناد به قراردادش با بریتانیا سه جزیره ابوموسی ، تنب بزرگ و تنب کوچک را که به لحاظ تاریخی به این کشور تعلق داشت ، مجددا ضمیمه خاک خود کرد . موقعیت این جزیره ها به دلیل نزدیک بودن به تنگه هرمز به آن ها اهمیت استراتژیک می داد ، یعنی هر کس اختیار آن ها را در دست داشت ، می توانست دسترسی به خلیج فارس را کنترل کند .

پیش از این ، بریتانیا از این سه جزیره دفاع می کرد ، اما این بار با ایران مخالفت نکرد و فقط به شارجه و راس الخیمه توصیه کرد که برای یافتن راه حل به مزاکره بپردازند . بریتانیا به راحتی به ایران – که در آن زمان متحد آمریکا و غرب بود – اجازه داد که بر خلیج فارس مسلط شود . بدون کمک بریتانیا در دفاع از آن ها ، شارجه چاره ای جز امضای قرارداد در مورد ابوموسی با ایران نداشت ، بر اساس این قرارداد شارجه به حاکمیتش در جزیره خاطمه می داد و ایران هم اجازه داشت نیروهایش را در جزیره مستقر کند و در درآمد نفتی این جزیره سهیم شود . بریتانیا همچنین از حاکمیت راس الخیمه بر جزایر تنب بزرگ و تنب کوچک دفاع نکرد و در نتیجه نیروهای ایرانی را قادر ساخت که آن ها را تسخیر کنند ؛ بنابراین این جزیره ها به صاحب اصلی اش ایران واگذار شد .

حتما بخوانید : سیاست و اقتصاد امارات – دولت فدرال امارات

تهدید خارجی دیگر از جانب عربستان سعودی بود که درست بعد از استقلال امارات متحد عربی ، ادعای قدیمی خود را بر مالکیت بخش عظیمی از ابوظبی که بیشتر ذخایر نفتی زمینی در آن قرار داشت ، مجددا تکرار کرد . بریتانیا در سال 1955 مرز ابوظبی و عربستان را مشخص کرده بود ، اما عربستان هرگز آن را قبول نکرد . ملک فیصل پادشاه عربستان تا زمانی که نزاعش با ابوظبی حل و فصل نشد ، از به رسمیت شناختن دولت فدرال امتناع کرد و درخواست اتحاد منطقه ای بیشتر این دولت جدید را رد کرد . نهایتا این نزاع در سال 1974 با واگذار کردن بخشی از قلمرو ابوظبی به  پایان رسید و زائد قراردادی ترتیب داد که در آن مرغزار بوریمی جزو قلمرو ابوظبی باقی می ماند .این قرارداد همچنین هر دو کشور را موظف می کرد که درآمد به دست آمده از چاه نفت زراره را که کنار مرز امارات و عربستان قرار داشت ، تقسیم کنند .

زائد همچنین به حل اختلافات مرزی بین عمان و امیرنشین های دیگر به خصوص ابوظبی ، بر سر منطقه بوریمی و شهر العین ، اختلاف بین عمان و راس الخیمه بر سر مناطق کوهستانی کمک کرد . درگیری مرزی دیگری در سال 1977 پدید آمد .این درگیری زمانی اتفاق افتاد که حاکم راس الخیمه تلاش می کرد بر چاه های نفت دور از ساحل عمان مسلط شود ، اما نیروهای شیخ راس الخیمه که تعداد زیادی از آن ها عمانی بودند از حمله خودداری کردند و شیخ را مجبور به عقب نشینی کردند .