نفت توسعه اقتصادی در امارات را در امیرنشین ها سرعت بخشید . مثلا در زمان رهبری شیخ راشد بن سعید آل مکتوم دبی می توانست هزینه خدمات عمومی مثل برق و گشت پلیس را بپردازد . دبی همچنین اقدام به ارتقا بندرگاه ها و امکانات تجاری اش کرد و به سرعت به رهبر اقتصادی و تجاری منطقه تبدیل شد ، اما ابوظبی با آن که ثروتش بیشتر بود ، در ابتدا با سرعت کمتری پیش رفت ، چون می ترسید تجددگرایی سریع ، فرهنگ سنتی بیایانی اش را از بین ببرد . با وجود این ، در سال 1966 وقتی شیخ زائد بن سلطان آل نهیان به قدرت رسید توسعه سریع آغاز شد . در زمان رهبری شیخ زائد ، ابوظبی نظام پزشکی و خدمات اجتماعی را به وجود آورد و برای خدمات عمومی برنامه ریزی کرد . شیخ زائد همچنین نیروهای دفاعی ابوظبی را افزایش داد ، طوری که خیلی زود تعدادشان از تعداد نیروهای امنیتی شارجه ، یعنی نگهبانان شیخ نشین های عمان ، بیشتر شد .

سایر شیخ نشین ها به دلیل نداشتن منابع نفتی برای پرداختن به چنین اقدامات تجددگرایانه ای ، سطح زندگیشان از سطح زندگی مردم دبی و ابوظبی خیلی پایین تر بود . در ابتدا بودجه این امیرنشین های فقیرتر را اتحادیه عرب تامین می کرد . اتحادیه عرب گروهی از کشورهای عربی نفتخیز بود که بودجه طرح های نوسازی را در این مناطق تامین می کرد . با وجود این ، چون بریتانیا از هر آنچه دخالت از جانب سایر کشورها محسوب می شد ، می ترسید ، به نمایندگان اتحادیه عرب اجازه نداد که وارد شیخ نشین های خلیج فارس شودند و این تصمیم را با اقدامات جدی عملی کرد ، مثلا حاکم شارجه را به دلیل دعوت کردن اتحادیه عرب به این منطقه برکنار کرد . در عوض ، بریتانیا بودجه نوساز را خودش تقبل کرد – که بخشی از کارهای شورای شیخ نشین های خلیج فارس بود – و به این شکل در کمک به توسعه مقدماتی سهیم شد . انتظار می رفت امیرنشین هایی که درآمد نفتی دارند در تامین بودجه مشارکت کنند . ابوظبی با ثروت نفتی فراوانش بیش ترین همکاری را در تامین بودجه داشت و در نتیجه ، توسعه مناطقی غیر از ابوظبی و دبی را ممکن ساخت . مثلا سیستمی از مدارس جدید در شارجه و راس الخیمه ایجاد کرد . ساخت جاده ، خدمات بهداشتی ، خانه سازی ، صنایع همگانی و خدمات تلفن از جمله اقدامات دیگر توسعه و نوسازی بود .

شورای شیخ نشین های خلیج فرس و بودجه توسعه و نوسازی ، شیخ نشین های خلیج فارس را ترغیب کرد که برای حل مشکلاتشان با یکدیگر همکاری کنند . همانطور که علی محمد خلیفه کارشناس امور سیاسی می گوید : (( حاکمان برای اولین بار در تاریخ روابطشان توانستند دیدگاه هایشان را به صورت گروهی ، رو در روی یکدیگر ، رد و بدل کنند . و این عمل طی سال ها در به وجود آمدن پدیده مهم اتفاق نظر در حل مشکلات مشترک کمک فراوانی کرد .))